mercoledì 16 luglio 2008

CAMPANE

Campane


I

Campane ca sunavano â matina
scetanno chistu core arrepusato,
comm’è, comm’è ca tutto s’è cagnato
e nun ’a sento ’sta voce argentina?

Comme è succieso ca mo, pe destino,
tutto, ’int’a nniente, ahimmé, s’è arrevutato
e quanno, comme vo’, schiara ’a jurnata
i’ nun ve sento cchiú a mme vicino?…

Spalanco ’na fenesta e ggià ’o remmore
regne ’o silenzio ’e ’nu cielo ’nfuscato
mentre ca ’nu rilorgio canta ll’ore

senza parlà… e ’na voce malata
– è ’stu ffruscià d’ ’e ppiante ’e miezo â via –
saglie a ’sta stanza chiena ’e pucuntria…

II

Quant’anne so’, campane, ca i’ nun sento
’sta voce ca, passanno pe Furia
rigneva chesta strata d’alleria
e me faceva ’o core mio cuntento!

Troppe, troppe anne so’ ca a stiento a stiento
chi sa’ da do’ – Mercato o Vicaria –
appena s’andivina ’a letania
’e ’nu ndindò sperduto dinto ô viento…

Ma è niente a ffronte ’e chella voce bbella
ca tutte ’e juorne ’a dinto ê Cristalline,
sciamianno ’nfino a ’ncopp’ â Duganella

scetava case e logge d’ ’o Pendino
d’ògne quartiere ricco e puveriello:
S. Carlo, Chiaja, ’o Vommero, ’Arenella!

III

Comm’era allera quanno ’a primma Messa
precisa ê ssette ’mpunto te chiammava,
te deva ’nu buongiorno e te scetava
comme si fosse stata ’a mana stessa

’e mamma mia ca me purtava pressa
scustannome ’o lenzuolo e me parlava
pe dirme ca ’a jurnata ggià schiarava
e i’ invece me ’ntalliavo sempe ô stesso…

Allora, spalancannome ’o balcone
faceva trasì ll’aria matutina
e ’sta campana, comme a ’na canzone

metteva ’a pace ’ncore… e d’ ’a cucina
sentevo ’a cafettera e cu ll’addore
ggià assapuravo d’ ’o cafè ’o sapore…



IV

Campane ’e tutt’ ’o tiempo mio luntano
qua’ fine avite fatta?… Site mute!
Addó v’ànno annascoste o site jute
ca nun ve sento cchiù, bbelli ccampane?!

Vuje ca cantaste ’na jurnata sana
e me signaste sempe, ore e minute
addó ve trovo? a chi cerco n’ajuto
mo ca ’ammuina ’e stu frastuno cane

m’à ’ntussecato ’a vita e frasturnato
ca nun ne saccio cchiú truvà ’na via
e gghiuorno e nnotte pare ’nu stunato

e spierto vaco in giro e comme sia
nun saccio ’e chisti juorne che me voglio
e mane e piede e tutto m’arravoglio…

V

Ca nun serve ’o rilorgio pe chi crede
ca ’o tiempo nun è fatto sulamente
’e juorne, ’ ore, ’e attime e mumente
ma ’e carità, speranza core e ffede!

Nun serve ’nu ttittà pe chi se vede
no ’nu pupazzo senza sentimente,
ma n’essere cu n’anema ca sente –
pure si marcia ’nchiana terra a ppede –



ch’è destinato a gghiuorne senza ore,
è ffatto pe ’nu tiempo senza tiempo
addó conta sultanto e sulo ’o core,

addó se sentono ’e campane sempe…
Nun serve ’nu rilorgio a chi avette
’na voce fatta ’e musica e ’a credette!

VI

’E tutte ’e mise e de tutte ’e staggione –
dint’ â vernata e dinto primmavera –
a ttutte ll’ore, d’ ’a matina â sera
i’ ve ricordo… ’a quanno fuje guaglione

anfino a poco fa… chella canzone
fatta cu pochi nnote, ma sincera
signaje ’e juorne ’e ’na vita liggera
senza paure e senza apprenzzione,

e senza pressa, senza malumore…
’na vita sana, quanno me ’ncantava
’nu cielo bbello, ’nu prufumo ’e sciore…

quanno pure ’o silenzio me parlava
facennome sperà, sunnà ’na vita
addó jucarse e vencerla ’a partita!

VII

E invece, a stiento a stiento ’aggiu pattata
e m’è custato e cquanto e gghiuorne e ore
e cquante! – d’ ’e speranze ’ngannacore –
dinto a ’sti mane se songo sfrunnate

e comme a sciore sfranto e spampanato
nun è rimasto ca sulo ll’addore…
e assieme a ’sti speranze, ’nzieme a lloro
s’è perzo tanto ’e chello ch’era stato…

e ca me manca mo, comme me manca
’o suono vuosto, chella bbella voce
ca rinfrancava chest’anema stanca

quanno ’attuccava ’e se carrià ’na croce
jenno pe strate chiene ’e prete e spine
ca ’nsorte avette ahimmé e pe destino…

VIII

E ’a tanno quanto e comme ve chiammaje
e ancora sto’ aspettanno ’na risposta…
Tanta fatica granna a vvuje ve costa
risponnerlo a ’stu core?… Nun sia maje

’stu suono d’oro ca pe mme cantaje
mo rummanesse pe sempe annascosto
’ncimma a ’nu campanaro… e ’a voce vosta
nun ’a sentesse cchiú, nè ccraje e piscraje…

S’ammutulesse e niente cchiú cuntasse
’sta vita mia ca ancora m’è rummasa…
Aiutatele, campane, a menà ’e passe

signatancella ancora ’a strata ’e casa…
facitele vedé qual’è ’sta via
pe do’ se sente ancora ’a voce ’e dDio!

ottobre 1998
Raffaele Bracale
(dal vol. 'E CCOSE D''O PPASSATO ed. Graus Napoli 2006)

Nessun commento: